Τραγούδι / Μουσική: Luther Blisset
Στίχοι: Μαρία Γιαγιάννου
Θα περιμένω στωϊκά να πάει τρεις και δέκα
Θα περιμένω να σε δω νά 'ρχεσαι απ' το λιμάνι.
Σαν το τζαμί που πάντοτε κοιτάζει προς τη Μέκκα,
σαν χριστιανός που μυστικά λατρεύει το Κοράνι.
Μέχρι τις πέντε ακριβώς, εδώ θα περιμένω
Θα περιμένω στη σκιά μήπως δεν είσαι μόνη
Με το ηθικό στα πόδια μου ατάκτως ερριμμένο
κάθε λεπτό αναμονής τη νύχτα μου σκοτώνει
Απ' τις οκτώ και τέταρτο κοιτάζω το φεγγάρι,
ο ερωτευμένος είθισται τα πάντα να υπομένει.
Αν έρθεις, έτσι θα κρυφτώ, ήσυχος σαν το ψάρι
σαν απουσία μυστική... κρυφά σαν «ερωμένη».
Ύστερ' από τις έντεκα δεν φτάνουν άλλα πλοία
φαίνεται, δεν θα ξαναρθείς, δεν χώρισες εντέλει.
Γιατί πάντα ο άντρας σου να παίρνει ασυλία;
Γιατί η ρημάδα η τύχη μου ποτέ να μη με θέλει;
Γιατί η ρημάδα η τύχη μου ποτέ να μη με θέλει;
