Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Γιάννης Χαρούλης - Η ουρά του αλόγου



Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου

Ο καβαλάρης τ' άλογο το 'χε μες στην καρδιά του.
Που να 'βρει φίλο πιο καλό να λέει τα μυστικά του.
Το τάιζε αγριοκρίθαρο, τετράφυλλο τριφύλλι,
στολίδια είχε στη σέλα του με λαμπερό κοχύλι.
Ήταν λευκό, ήταν κάτασπρο, ήταν γοργό και ξύπνιο,
κάλπαζε στα γυμνά βουνά και ξέφευγε απ' τον ίσκιο.
Μα ένα παλιομεσήμερο, σε μια συκιά από κάτω,
αστρίτης στραβογάμησε και δίνει δαγκωσιά του.
Δεν πέρασαν πέντε λεπτά μα πέρασαν αιώνες
ο καβαλάρης το θρηνεί, χαϊδεύει τους λαγώνες.
«Σύντροφε που ξανοίγεσαι, που χάνεσαι και φεύγεις;
Ας δώσουμε όρκο. Με καιρούς θα σ' εύρω ή θα μ' εύρεις».
Σκυφτός γυρνάει στο σπίτι του, σκυφτός την πόρτα ανοίγει,
καρφώνει τα παράθυρα και στο πιοτό το ρίχνει.
Το άλογο στο μεταξύ τα όρνια το τυλίξαν
το σκελετό και την ουρά μονάχα που τ' αφήσαν.
Περνούσε κι ένας μάστορας που 'μαθε στην Κρεμόνα
να φτιάχνει βιόλες και βιολιά που να κρατάνε χρόνια.
Είδε την τρίχα της ουράς άσπρη και μεταξένια,
την πήρε κι έφτιαξε μ' αυτή δοξάρια ένα κι ένα.
Δυο μήνες έκανε ο νιος ν' ανοίξει παραθύρι
την Τρίτη την πρωτομηνιά βγαίνει στο πανηγύρι.
Εκεί 'ταν λαουτιέρηδες που θέλαν' παρακάλια
ήταν κι ένας βιολιτζής που έπαιρνε κεφάλια.
«Γεια και χαρά στου βιολιτζή. Χρήμα πολύ θα δώσω.
Θέλω ν' ακούσω απ' τα καλά, μήπως και ξαλαφρώσω».
Δέκα φορές το πέρασε ρετσίνι το δοξάρι,
ταιριάζει στο σαγόνι του, τ' όργανο με καμάρι,
και σαν αρχίζει δοξαριές, μια πάνω και μια κάτω,
τον κόσμο φέρνει ανάποδα, τη γη μέσα στο πιάτο.
Πετάει με χούφτες τα λεφτά, ο άντρας και χορεύει
ακούγεται χλιμίντρισμα και το μυαλό του φεύγει.

Μίλτος Πασχαλίδης - Τράπουλα




Μουσική: Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου



Μου μιλάς και είσαι αέρας καθαρός
μες τα χέρια σου τα χέρια μου χορεύουν,
ή αλλάζει και γλυκαίνει ο καιρός
ή τα μάτια σου ξανά με κοροϊδεύουν...

Σε κοιτάω και κρατιέμαι ζωντανός
και στο χάδι σου γυρεύω μια βοήθεια,
ή ξανάγινα για 'σένα ωκεανός
ή το γέλιο σου μου κρύβει την αλήθεια...

Αν είναι ψέμα ας το να ζήσει
και να πιστεύω πως ακόμα μα αγαπάς...
Εσένα η τράπουλα σ' έχει γεννήσει,
ποτέ δε ξέρω με τι φύλλο με κρατάς...

Άπ' το σώμα σου αρχίζει ο γκρεμός
και στα χείλη το φιλί σου νικοτίνη,
ή μπερδεύω το σκοτάδι με το φως
ή το στόμα σου ξανά με καταπίνει...

Αν είναι ψέμα ας το να ζήσει
και να πιστεύω πως ακόμα μα αγαπάς...
Εσένα η τράπουλα σ' έχει γεννήσει,
ποτέ δε ξέρω με τι φύλλο με κρατάς...

LEGO - Τα ζηλιάρικα σου μάτια









original

Μιλτιάδης Πασχαλίδης - Παραμύθι με λυπημένο τέλος



Στίχοι:   Μιλτιάδης Πασχαλίδης
Μουσική:   Μιλτιάδης Πασχαλίδης
               
Κάποτε γνώρισα μια λίμνη
μάτια μου, μάτια μου
κάποτε γνώρισα μια λίμνη
που ‘θελε να ‘ναι θάλασσα

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
μάτια μου, αχ μάτια μου
κάποτε αντάμωσα μια πέτρα
που ‘θελε βράχος να γενεί

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Κάποτε αγάπησα μια κόρη
μάτια μου, μαύρα μάτια μου
που ρωτούσε κάθε αγόρι
πότε γυναίκα θα γενεί

Και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
την τρώει το μαράζι

Έχουν περάσει χρόνοι δέκα
μάτια μου, αχ μάτια μου
η κόρη γίνηκε γυναίκα
μα εγώ απόμεινα παιδί

Και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι
και κάθε που χαράζει
με τρώει το μαράζι